یادداشت های یک دانشجو معلم

یکی از واحدهایی که توی دانشگاه پاس کردم، آموزش و پرورش تطبیقی بود که سیستم‌های آموزشی کشورهای مختلف دنیا رو از جهات مختلف بررسی میکردیم. روال به این صورت بود که هر گروه دو نفره یک کشور رو انتخاب می‌کرد و ب ارائه میداد. خب تجربه‌ی جالبی بود. این که بدونیم اون سر دنیا به چه شکلی درس‌ها رو آموزش میدن؟ چند ساعت در مدرسه هستن؟ چه درس‌هایی ارائه میشه ؟ محیط آموزشی به چه شکله ؟ چند روز در هفته به مدرسه میرن ؟ میزان بودجه‌‌‌ای که به وزارت آموزش و پرورش تعلق میگیره چقدره؟ دوره‌های مختلف تحصیلی چند سال طول می‌کشن ؟ و... خلاصه این موارد رو بررسی می‌کردیم و با ایران مقایسه میشد. خب مقاله‌های زیادی هم دراین باره نوشته شده. شما یک سرچ کنید میبیند چه تحقیقاتی صورت گرفته ؟ اما چرا ما هنوز از سیستم آموزشی خودمون مینالیم و به اون سطح از رضایت نرسیدیم!؟ من نمیگم سیستم‌های آموزشی دیگه هیچ مکشلی ندارن اما حداقل میبینیم که آموزش چقدر در بعضی از کشور‌ها با کیفیت بالاتری ارائه میشه. ما معضل بزرگی به نام کنکور داریم. کنکوری که در کشور ما به این شکل برگزار می‌شه استعدادهای نهفته در دانش آموزان رو میکشه. همونطور که میبینیم خیلی‌ها به خاطر کنکور از بسیاری از علایقشون در دوران تحصیل میگذرن تا فقط وارد دانشگاه بشن. خود من به خاطر درس و کنکور از فعالیت‌های هنریم در زمینه نقاشی فاصله گرفتم و الان خیلی پشیمونم. ملاک شاگرد نمونه کسب معدل بالا بوده و الان هم هست!! یادم میاد دوران دبیرستان توی مسابقات وبلاگ نویسی در شهر و استان رتبه‌ی اول رو کسب کردم و برای مرحله‌ی کشوری هم به اصفهان رفتم و اونجا به عنوان برگزیده کشوری انتخاب شدم اما میدونید کجاش جالب بود ؟ اینکه مدیر مدرسه اطلاع نداشت!:( یعنی کلا خبر نداشت که همچین دانش آموزی راهی مرحله کشوری شده و من خودم بهشون گفتم. حالا از این حرف‌ها که بگذریم شما بگید از مشکلات سیستم آموزشیمون. یا اگه خاطره‌‌‌ای دارید برامون تعریف کنید.